 | Om eerlijk te zijn: ik had nooit verwacht dat op kot zitten zo’n grote indruk zou nalaten. Met twee oudere zussen en een broer die alledrie op een particulier kot hadden gezeten, wist ik al voor het begin van mijn studies dat ik niet hetzelfde wou. Toen ik de website van Leo XIII zag, heb ik zelfs nooit meer verder gezocht naar een andere optie. Na vier jaar ben ik nog altijd blij dat ik zoveel geluk heb gehad en aanvaard ben. Ondertussen is het al zoveel jaar geleden, maar zo voelt het niet. |
Ik herinner mij nog altijd mijn eerste ontmoeting met heel Camino, die allereerste kotmaaltijd. Door de mails van Stijn wist ik dat er vier nieuwelingen waren, maar wie van al die mensen in godsnaam evenzeer van slag was als ik? Geen idee. Ondanks dat heb ik mij nooit eenzaam gevoeld in heel mijn kotleven. Ik denk dat ik blij mag zijn over wie er allemaal op kot zat in mijn eerste jaar, dat er zoveel mensen het beste met mij voorhadden en mij er doorheen sleurden. Ik ben ze daar nog allemaal dankbaar voor.
Er zijn twee dingen die ik (hopelijk voor altijd) zal meedragen van Leo: ten eerste heb ik mijn beste vriendin leren kennen op Camino en ten tweede heb ik door een mede-Caminees mijn vriend ontmoet. Ik weet het, ik weet het: zo’n dingen kunnen evengoed tijdelijk zijn, maar ik vind dat ik als bijna 22-jarige ondertussen wel al volwassener ben dan een 18-jarige die pas afstudeert van het middelbaar. En zelfs als ik die twee ontmoetingen niet zou meerekenen, blijft mijn tijd op Leo XIII onvergetelijk.
Ik wil nog eindigen met te zeggen dat ik op Leo heb geleerd dat ik niet bang moest zijn om mijzelf te zijn. In het middelbaar lukte dat niet: 6 jaar lang deed ik mij anders voor in de hoop dat mensen mij leuk zouden vinden. Meestal zonder resultaat. Maar op Leo heb ik geleerd dat dat nutteloos is: een mens kan toch nooit zijn hele leven liegen over wie hij ècht is? Nu weet ik tenminste dat mijn vrienden mij graag zien om wie ik ben, om alles dat ik zeg en alles dat ik doe.
Dank je wel aan iedereen die ik in de afgelopen vier jaar heb leren kennen, aan iedereen die mij erdoor heeft geholpen op de momenten dat ik het gevoel had dat het niet meer zou lukken en vooral aan iedereen die in mijn leven zal blijven.
Er zijn twee dingen die ik (hopelijk voor altijd) zal meedragen van Leo: ten eerste heb ik mijn beste vriendin leren kennen op Camino en ten tweede heb ik door een mede-Caminees mijn vriend ontmoet. Ik weet het, ik weet het: zo’n dingen kunnen evengoed tijdelijk zijn, maar ik vind dat ik als bijna 22-jarige ondertussen wel al volwassener ben dan een 18-jarige die pas afstudeert van het middelbaar. En zelfs als ik die twee ontmoetingen niet zou meerekenen, blijft mijn tijd op Leo XIII onvergetelijk.
Ik wil nog eindigen met te zeggen dat ik op Leo heb geleerd dat ik niet bang moest zijn om mijzelf te zijn. In het middelbaar lukte dat niet: 6 jaar lang deed ik mij anders voor in de hoop dat mensen mij leuk zouden vinden. Meestal zonder resultaat. Maar op Leo heb ik geleerd dat dat nutteloos is: een mens kan toch nooit zijn hele leven liegen over wie hij ècht is? Nu weet ik tenminste dat mijn vrienden mij graag zien om wie ik ben, om alles dat ik zeg en alles dat ik doe.
Dank je wel aan iedereen die ik in de afgelopen vier jaar heb leren kennen, aan iedereen die mij erdoor heeft geholpen op de momenten dat ik het gevoel had dat het niet meer zou lukken en vooral aan iedereen die in mijn leven zal blijven.
RSS Feed
