Op een doodgewone vrijdagmiddag ergens in maart, vertrok ik samen met 2 van mijn medecamineesjes richting Poverello. In september was immers het idee ter sprake gekomen om dit jaar te proberen met z’n allen vrijwilligerswerk te doen bij deze organisatie, en na wat telefoontjes en mailtjes op en af met een bijzonder vriendelijke meneer, werden we in groepjes van 3 verdeeld, die elk een halve dag zouden gaan helpen.

Van team dinsdag hadden we al gehoord dat het een heel toffe ervaring was, maar natuurlijk blijft het spannend, wat niemand van ons was ooit in een Poverello-restaurant geweest, en we wisten dus niet zo goed waaraan we ons moesten verwachten.
Persoonlijk  was ik toch een klein beetje zenuwachtig. Poverello is een restaurant voor arme mensen, mensen met problemen, vaak heel zware, die nergens anders meer terecht kunnen. En ik wist niet zo goed hoe ik me daarop moest voorbereiden, waaraan we ons konden verwachten.

Maar het is een héél positieve ervaring geworden. Toen we toekwamen werden we heel warm ontvangen door de vrijwilligers daar, en natuurlijk onze kotgenootjes van team voormiddag, die al met een grote smile eten stonden uit te delen.
De meneer van Poverello had maar 1 opdracht voor ons: ‘Iedereen bedienen met de glimlach, en ze het gevoel geven dat ze hier welkom zijn, dat ze hier graag gezien worden.’ Ik weet nog dat ik op dat moment zoiets had van ‘Ja, we hebben er echt goed aan gedaan om naar hier te komen.’ Daarna kregen we een lepel in onze handen gestopt en was het onze beurt om het eten te verdelen.

Het daarop volgende 1,5 uur is voorbij gevlogen! Zoveel lieve mensen hebben we mogen bedienen, de een glimlachte eens verlegen, de ander bleef 5 minuten staan babbelen over vanalles en nog wat…maar iedereen was heel vriendelijk. Ik heb de hele middag mijn ogen uitgekeken. Zo was er de lieve oude meneer die, net zoals Michiel, piano speelde, en minstens een half uur bij ons heeft staan praten over zijn favoriete componisten. Er was het oude dametje, wiens oogjes gingen blinken toen haar vriendin binnen kwam, waarna ze gezellig aan een tafeltje gingen zitten keuvelen. Er was de jongen, die spontaan recht stond om de oude man te gaan helpen die duidelijk wat moeite had met zijn dienblad,… En vooral, er was de oprechte warmte in de mensen hun ogen als je hen een bord met eten gaf en zei ‘Smakelijk’. De mensen die in Poverello komen eten zijn arm, dat zie je en daar kan je niet omheen, maar ze zijn ook vooral ontzettend dankbaar, en dat tonen ze allemaal op hun eigen manier.

Nadat al het eten uitgedeeld was, mochten ook wij aanschuiven om samen met de andere vrijwilligers een lekker hapje te eten, en nadat de laatste bezoekers vriendelijk uitgezwaaid waren, en wij de boel een flinke poetsbeurt gegeven hadden, werden we nog overladen met restjes, genoeg om met ons hele kot nog minstens een week van te kunnen eten.
Poverello is veel meer dan enkel een restaurant, het is een familie, een plekje waar deze mensen allemaal kunnen thuiskomen, zowel de bezoekers als de vrijwilligers, en het was heel bijzonder om daar 1 dagje deel van uit te mogen maken.